Ανθισμένες κερασιές και σαμουράι …
Ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, στη φεουδαρχική Ιαπωνία, την εποχή του πολεμιστή…
Ατρόμητοι στη μάχη, πιστοί υπηρέτες των κυρίων τους, οι samurai ήταν μέλη μιας ισχυρής στρατιωτικής κάστας. Οι samurai που έχαναν τον άρχοντά τους, γίνονταν rōnin, ντροπιασμένοι περιπλανούμενοι χωρίς σκοπό. Πριν από εκατοντάδες χρόνια υπήρξε μια ομάδα από αυτούς, και ο θρύλος τους, γνωστός ως Chushingura (ιστορία των πιστών ακολούθων), έγινε μία από τις πιο διάσημες ιστορίες σαμουράι στην Ιαπωνία, που ονομάστηκε “βεντέτα του Ako” :
“Τον Μάρτιο του 1701, ο Asano Naganori, άρχοντας του Ako, επιτέθηκε στον άρχοντα Kira Yoshinaka μέσα στο κάστρο Edo. Η αλαζονική και προκλητική συμπεριφορά του Kira προσέβαλε τον Asano, ο οποίος έχασε την υπομονή του και τράβηξε το σπαθί του, τραυματίζοντας τον Kira στο πρόσωπο. Καθώς οποιαδήποτε μορφή βίας μέσα στο κάστρο απαγορευόταν, ο Asano καταδικάστηκε σε θάνατο με seppuku (τελετουργική αυτοχειρία), ενώ ο Kira δεν τιμωρήθηκε καθόλου, παρά τον κανόνα να τιμωρούνται και οι δύο πλευρές, σε παρόμοια περιστατικά. Επιπλέον, η οικογένεια Asano έχασε όλη την εξουσία και τις εκτάσεις της, και οι πιστοί του ακόλουθοι, οι οποίοι υποσχέθηκαν να εκδικηθούν τον άδικο θάνατο του άρχοντά τους, έγιναν rōnin. Για ενάμιση χρόνο προετοιμάζονταν να εκπληρώσουν τον όρκο τους, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τέλος, στις 14 Δεκεμβρίου του 1702, οι 47 rōnin που είχαν απομείνει, υπό την ηγεσία του Oishi Kuranosuke, κατάφεραν να εκδικηθούν για τον κύριό τους, σκοτώνοντας τον Kira στο αρχοντικό του. Αφού προσευχήθηκαν πάνω από τον τάφο του άρχοντά τους, παραδόθηκαν στις αρχές. Οι Shōgun, θαυμάζοντας το θάρρος και την αφοσίωσή τους, τους επέτρεψαν να εκτελέσουν seppuku για να διατηρήσουν την τιμή τους”.
Η ιστορία τους είναι η απόλυτη έκφραση του κώδικα τιμής των σαμουράι, Bushidô, – ενός αυστηρού ηθικού κώδικα σεβασμού, αφοσίωσης και δικαιοσύνης.
Αγαπώ την ταινία “47 rōnin”. Δεν είναι αριστούργημα, είναι όμως ένα οπτικά πανέμορφο θέαμα, που δίνει μια σκοτεινή, goth όψη στην ιστορία. Και κυρίως, ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο εξαιρετικός Hiroyuki Sanada ενσαρκώνει τον Ôishi, τον γενναίο ηγέτη των rōnin. Αν και οι δημιουργοί άλλαξαν την αρχική ιστορία – εξ ου και η προσθήκη του Keanu Reeves, και άλλων φανταστικών πλασμάτων, 🙂 με ενέπνευσε αρκετά ώστε να επισκεφτώ αυτόν τον μαγευτικό τόπο, όπου οι σαμουράι αναπαύονται …
Για όσους επιθυμούν να ταξιδέψουν ακόμα περισσότερο σε αυτόν τον αρχαίο, τόσο διαφορετικό πολιτισμό, και να έχουν μια πιο ακριβή εικόνα του παρελθόντος, η ταινία του 1941 “The 47 rōnin”, του Kenji Mizoguchi προτείνεται ανεπιφύλακτα. (είμαι αθεράπευτη κινηματογραφόφιλος, σας έχω προειδοποιήσει). 🙂 H ταινία είναι για πραγματικά τολμηρούς, η διάρκειά της είναι τέσσερις ώρες!
Το Sengaku-ji είναι ένας βουδιστικός ναός Soto Zen, όχι μία από τις συνηθισμένες συστάσεις στους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Τόκυο. Χρειάζεται ψάξιμο και λίγη περιπλάνηση στην πόλη, αλλά ανταμείβει τον επισκέπτη του με μία γαλήνια ατμόσφαιρα.
Όσο πλησίαζα, η πρoσμονή μεγάλωνε. Πέρασα βιαστικά την επιβλητική είσοδο και στάθηκα εκεί, απόλυτα μόνη στην αρχή, σε αυτό το γεμάτο δύναμη και ταυτόχρονα γαλήνη μέρος. Κίτρινα φανάρια, πολύχρωμες κερασιές και δαμασκηνιές περιβάλλουν το νεκροταφείο. Σύμφωνα με το μύθο, το αίμα του Asano έπεσε σε μία από αυτές τις δαμασκηνιές, ενώ εκτελούσε το seppuku.
Άρχισα να ανεβαίνω αργά τα σκαλιά που οδηγούσαν ψηλότερα και βρέθηκα κάτω από έναν υπέροχο θόλο λευκών και ροζ λουλουδιών που έμοιαζαν τόσο εύθραυστα και ντελικάτα. Με τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν στο παρελθόν, έφτασα στο χώρο ανάπαυσης των πολεμιστών και του άρχοντά τους. Η μεθυστική μυρωδιά των αρωματικών στικς γέμιζε την ατμόσφαιρα. Φρέσκα λουλούδια σε κάθε τάφο, τα πεσμένα πέταλα να σχηματίζουν ένα πολύχρωμο χαλί τριγύρω, και ο μόνος ήχος, το απαλό θρόισμα των φύλλων… Τόση ομορφιά!
Στάθηκα εκεί, σε απόλυτη ηρεμία και δέος, νιώθοντας τόσο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που έγραψαν ιστορία, εδώ! Είχα την τύχη να ζήσω αυτή την μοναδική εμπειρία κατά τη διάρκεια της ανοιξιάτικης ανθοφορίας (hanami), με τα άνθη (sakura) να στροβιλίζονται σα νιφάδες χιονιού στην ανάλαφρη κίνηση του αέρα, κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο μαγική. Πανέμορφο θέαμα, αλλά φευγαλέο, καθώς διαρκεί μόνο δύο εβδομάδες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο οι samurai όσο και τα sakura προσωποποιούν την ομορφιά και τη εφήμερη φύση της ζωής ταυτόχρονα. Ένα πεσμένο άνθος ή πέταλο, συμβολίζει το σύντομο και εύθραυστο της ζωής τους.
Έμεινα εκεί αρκετά, βαδίζοντας κι απολαμβάνοντας τις μυρωδιές και την απόλυτη γαλήνη, δίνοντας χρόνο στον εαυτό μου να απορροφήσει τα συναισθήματα …
Τα χρώματα στον ουρανό σχημάτιζαν ήδη μια υπέροχη ζωγραφιά καθώς ο ήλιος έφευγε για την ημέρα… μου πήρε ώρα να επιστρέψω στην πραγματικότητα …
Μία αξέχαστη εμπειρία.
Leave A Comment