Σκαρφαλώνοντας στην φωλιά της τίγρης – μοναστήρι Taktsang, Paro – Bhutan

Το μαγικό βασίλειο του δράκου της βροντής

Ένα υπέροχο ταξίδι στο άγνωστο, μυστηριώδες βασίλειο του Μπουτάν. Μια συναρπαστική μικρή χώρα, φωλιασμένη στην αγκαλιά των Ιμαλαΐων. Απάτητες βουνοκορφές, απο τις ψηλότερες στον πλανήτη, αιωνόβια δάση, εκθαμβωτικές κοιλάδες, βουδιστικά μοναστήρια. Ένας πολιτισμός ανέγγιχτος απο τον σύγχρονο τρόπο ζωής, χαμογελαστοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Shangri-La.

Το μυθικό Taktsang στέκεται μεγαλόπρεπα σκαρφαλωμένο σε μια απότομη πλαγιά, σχεδόν χίλια μέτρα πάνω απο την κοιλάδα, σε υψόμετρο 3.120 μέτρων. Ενα μοναστήρι τυλιγμένο στον θρύλο, στον οποίο ο  ιδρυτής του θιβετιανού βουδισμού, Padma Sambhava, γνωστός σαν Guru Rinpoche, πετάει από το Θιβέτ μέχρι την σπηλιά που υπάρχει στο σημείο αυτό, πάνω στην πλάτη μιας τίγρης. Ο Padma Sambhava, αφού διαλογίστηκε στην σπηλιά για τρία χρόνια, τρείς μήνες, τρείς εβδομάδες, τρείς ημέρες και τρεις ώρες, στην συνέχεια υπόταξε τους τοπικούς δαίμονες κι έφερε τον Βουδισμό στο Μπουτάν. Όλα αυτά έγιναν τον 8ο αιώνα, τους επόμενους αιώνες το σημείο αποτέλεσε ιερό διαλογισμού για Θιβετιανούς μοναχούς. Το μοναστήρι χτίστηκε τον 17ο αιώνα, κάηκε ολοσχερώς το 1998 και αποκαταστάθηκε το 2005.

Ήρθε η μεγάλη μέρα! Έχω ξυπνήσει απο νωρίς και δεν έχω ησυχία. Ανησυχώ για τον καιρό, μήπως βρέξει; Eίχαμε πολύ δυνατές βροχές τις προηγούμενες ημέρες, και χάνονταν ορεινοί δρόμοι από τις έντονες κατολισθήσεις. Είναι μεγάλη η υψομετρική διαφορά, κι αν έχει έντονη ζέστη; Μήπως δεν τα καταφέρω, κι αρχίσει πάλι η καρδιά μου και χοροπηδάει; Eτοιμάζομαι γρήγορα για να έχω χρόνο να απολαύσω ένα ακόμα εξαιρετικό πρωινό και το καφεδάκι μου στην βεράντα του ξενοδοχείου. Ξαφνικά ακούω τουρμπίνες! (το ξενοδοχείο βρίσκεται στον λόφο πάνω απο τον διάσημο αεροδιάδρομο), τι χαρά! Τρέχω πέρα δώθε ενθουσιασμένη, και ναι, κυρίες και κύριοι, έχουμε αναχώρηση! Καταφέρνω επιτέλους να βιντεοσκοπήσω take off, γιατί οι προηγούμενες προσπάθειες δεν στέφτηκαν με επιτυχία, βλέπεις έχει πολύ λίγα και συγκεκριμένα δρομολόγια. Αυτός είναι καφές!

Η παρέα μου τις τελευταίες δέκα ημέρες, που μαζί έχουμε περπατήσει όλα τα βουνά και τις κοιλάδες, φτάνει στο ξενοδοχείο και ξεκινάμε. Μετά από μία διαδρομή τριάντα λεπτών, ο δρόμος αρχίζει και γίνεται όλο και πιο ανηφορικός, και ο Kinley με ρωτάει ‘Natassa, do you see the tiger’s nest?’ Κοιτάζω προς τα εκεί που μου δείχνει, και τρομάζω! Φαίνεται τόσο ψηλά, και τόσο μακριά! Εκεί θα πάμε με τα πόδια; Στην είσοδο, αγοράζω ένα walking stick γιατί  ‘descending gets very slippery, you know’. Δίπλα μας τα άλογα, για όσους θέλουν να το πάνε λίγο πιο αναπαυτικά, μέχρι την μέση της διαδρομής. Αλλά όχι, εμείς είμαστε ατρόμητοι ορειβάτες, κι αφού τίγρη δεν έχουμε διαθέσιμη να μας ‘πετάξει’ μέχρι επάνω, ξεκινάμε, αφού πρώτα Kinley και Pasang ξεκαρδίζονται στα γέλια. Αρχίζει η ανηφόρα, και στα πρώτα λεπτά νομίζω ότι τα πνευμόνια μου θα εκραγούν. Προσπαθώντας να πάρω λίγο αέρα, τους ρωτάω ‘are we there yet?’ , και δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα γέλια τους.

‘take your own time, Nat, the point is for you to enjoy your hike, enjoy all the beautiful nature around you…’

Ωραιότατα τα λέει ο καλός μου Kinley, με την γλυκιά φατσούλα και το μόνιμο χαμόγελο, οπότε ξεκινάμε, περισσότερη ανηφόρα, φτου πάλι τα ίδια… με κομμένη την ανάσα, σταματώ σε ένα σημείο και ξεφυσάω ωωωω-τι-ωραία-θέαααα (σε μια προσπάθεια να κατεβάσει ταχύτητα η καρδιά μου). O Pasang ο καψερός επιμένει να κουβαλήσει εκείνος το ένδοξο σακίδιό μου, που γνωρίζουμε καλά ότι είναι υπέρβαρο, κάμερες, φακούδια κι όλα τα σχετικά (σα να βλέπω κάτι φατσούλες αγαπημένες να ξεκαρδίζονται τώρα). -Άσε, χρυσέ μου να το φορέσω εγώ… –no,no I can -μου λέει. Βρε το ξέρω ότι you can, κι εγώ θα είμαι ορειβάτης χωρίς σακίδιο; Φυσάω-ξεφυσάω, αλλά περνάμε υπέροχα, γελάμε διαρκώς, όλο αστεία είμαστε, κι εγώ ως γνωστή πολυλογού συνεχώς τους πετάω διάφορα και αυτοστιγμή το μετανιώνω, γιατί όσο μιλάω κι ανεβαίνω, η αδρεναλίνη πάλι βαράει κόκκινα. Κάνουμε αρκετές στάσεις για φωτογραφίες και για να απολαύσουμε την υπέροχη φύση και τους ήχους του δάσους. Είμαστε τελείως μόνοι μας -πολύ θετικό που ξεκινήσαμε νωρίς- είναι καταπληκτικά! Η διαδρομή είναι πανέμορφη, το δάσος έχει όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, και σε αρκετά σημεία τα δέντρα είναι στολισμένα με τις πολύχρωμες σημαίες προσευχής, σε διαφορετικά σχέδια και μεγέθη. Και δεν μπορώ να το πιστέψω, όταν ο Kinley – εκεί που δεν το περιμένω καθόλου- μου λέει ‘Natassa, we are almost at the cafeteria!’ Ωωω, τώρα τρέχουμε παιδιά να το γιορτάσουμε!!! Καφεδάκι, τσιγαράκι και άμέτρητες φωτογραφίες, καθώς βρισκόμαστε  σε ένα ‘μπαλκόνι’ με θέα, τι άλλο, τον απόλυτο στόχο, την φωλιά της τίγρης! Δεν μπορώ να την χορτάσω, δοκιμάζω διαφορετικές γωνίες για να την φωτογραφίσω, είναι τόσο κοντά αλλά ακόμα τόσο μακριά μου… Κι αφού ξαποσταίνουμε λιγάκι, ξεκινάει πάλι η ανηφόρα, πάλι βρε παιδιά; δεν μπορούσε να είναι λίγο ίσιος ο δρόμος; Και που είναι αυτή η τίγρη του guru Rinpoche, βρε Kinley, να με πάρει κι εμένα στην πλάτη της και να πετάξει μέχρι εκεί επάνω; Κι όλο να ξεκαρδίζονται…

Μετά απο πολύ -μα πολύ- λαχάνιασμα, φτάνουμε στο υπέροχο σημείο με την καλύτερη θέα του μοναστηριού, κι εκεί αρχίζει να γίνεται πιο έντονη η συγκίνηση. Ναι, τα κατάφερα να την δω έστω απο εδώ, και δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Τόσα χρόνια κοιτάζω αυτή την εικόνα σε φωτογραφίες, και τώρα είμαι εδώ! Κι ύστερα… αρχίζουν τα σκαλιά!

– Natassa, you know, it’s 800 steps…

– I know, I know, Kinley…

– 800 steps each way, Νat, if you know what that means, that means 1600 steps… και σκάει ένα χαμογελάκι!

– Aaaaa, reaaally απαντώ εγώ και ξεκαρδίζεται ο Pasang.

Πιάσαμε την κατηφόρα, επιτέλους, κι εγώ μονολογώ ‘δεν μετράω, δεν μετράω, όχι δεν μετράω!’ είναι και λίγο γλιστερά, βοηθάει εδώ το μπαστουνάκι, η θέα είναι συγκλονιστική, κάθε λίγο και λιγάκι σταματάμε να την απολαύσουμε. ‘Once I have her, then she’s gone’  ψιθυρίζω στα αγόρια, όσο προχωράς στο απότομο μονοπάτι με τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα, έρχονται στιγμές που νομίζεις ότι θα την αγγίξεις, εξαφανίζεται για λίγο μέσα στην πυκνή βλάστηση, κι εκεί που είσαι πιο ψηλά απο εκείνη, ξαφνικά ξαναβρίσκεσαι χαμηλά. Φτάνουμε αρκετά χαμηλά, σε ένα υπέροχο σημείο, βαθιά μέσα στο φαράγγι. Μια γέφυρα στολισμένη με τις αγαπημένες σημαίες προσευχής που κυματίζουν στο αεράκι, κι ένας ορμητικός  ψηλός καταρράκτης που μας δροσίζει και καλύπτει κάθε άλλο ήχο. Το δέος που νιώθω όταν κοιτάζω ψηλά, πόσο χρώμα γύρω μου, οι ενδορφίνες κάνουν πάρτυ, τι όμορφη διάθεση! Ξεκινάμε να σκαρφαλώσουμε την τελική ανηφόρα. Tι είπε; 800 σκαλιά; Πόσα μένουν; Όχι, δεν μετράω, δεν μετράω…

Στην είσοδο αφήνουμε τα πράγματά μας, και μπαίνουμε επιτέλους στην φωλιά της τίγρης. Η παλιά αίθουσα, μυστηριακή, καπνισμένοι οι τοίχοι από την φωτιά, ένας μοναχός ψιθυρίζει ευχές και μας προσφέρει αγιασμό αρωματισμένο με σαφράν, ενώ μας δίνει την ευλογία του. Η θέα απο τα παράθυρα είναι εκπληκτική,  βρισκόμαστε στην άκρη-άκρη της πλαγιάς! Περιδιαβαίνουμε όλο τον χώρο, και κάποια στιγμή βρισκόμαστε, ο Kinley κι εγώ, μόνοι σε μία αίθουσα. Βρίσκουμε ο καθένας μας τη γωνιά του, καθόμαστε στο ξύλινο πάτωμα αντικριστά, τον ακούω που προσεύχεται σιγανά, κι ύστερα… σιωπή… Πολύτιμη στιγμή! Στην αίθουσα με τα καντήλια κάνουμε την προσφορά μας, είναι κατάμαυρη απο την κάπνα του βούτυρου με το οποίο γεμίζουν τα καντήλια, και φαντάσου, δεν χρησιμοποιούν εδώ βούτυρο απο γιακ, γιατί βγάζει πολύ καπνό! Απολαμβάνουμε την θέα προς την κοιλάδα απο την άκρη του γκρεμού, κι όταν πια έχουμε εξερευνήσει όλες τις γωνίες, παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Πιο χαλαρά τώρα, αστειευόμαστε διαρκώς, συναντάμε κόσμο πλέον που ανεβαίνει, χαμόγελα πλατιά, ‘well done’  μας χαιρετίζουν, ‘any minute now’  τους απαντάμε εμείς. Πόσο μου αρέσει αυτό, σε κάθε πεζοπορική διαδρομή μου στον κόσμο, αυτή η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, το αίσθημα του κοινού ονείρου, του κοινού στόχου…

Πολλά χαμόγελα! νιώθω τόσο ευτυχισμένη, η συντροφιά μου το καταλαβαίνει και χαμογελούν συνεχώς και οι δύο. Στα μισά των σκαλοπατιών, βρίσκουμε ακόμα ένα ωραιότατο σημείο με καταπληκτική θέα, τους ζητάω να καθήσουμε εδώ λίγο παραπάνω, απολαμβάνω την αίσθηση χωρίς λόγια, είναι απο αυτές τις στιγμές τις τόσο ιερές, τις τόσο πολύτιμες για μένα!

Tiger’s nest, you are finally mine!!!

Επιστροφή στην καφετέρια, για να πάρουμε το γεύμα μας, μπράβο βρε παιδιά, όλο ωραίες ιδέες είστε!  Ρυζάκια, momos, dhals, διάφορα μεζεδάκια, και αυτό το ema datshi, υπέροχο λιωμένο τυρί γιακ γεμάτο καυτερές πιπεριές! Καφεδάκι στην συνέχεια, ακουστικά στα αυτιά, κι αρχίζω να βολτάρω στα διπλανά μονοπάτια, η μουσική στα αυτιά μου γεμίζει την ψυχή μου κι απλά την κοιτάζω, προσπαθώντας να γεμίσω το μπαουλάκι με όσο περισσότερες εικόνες γίνεται…

Ο δρόμος της επιστροφής με γέλια, και  κοιτώντας -συνέχεια- πίσω… βρε παιδιά, όλο αυτό το κάναμε εμείς;  Φτάνουμε στο πάρκινγκ με εκπληκτική διάθεση, στην διαδρομή μέχρι το Paro με πλημμυρίζει γαλήνη και αμέτρητη ικανοποίηση. Κάνουμε βόλτες στους δρόμους της πόλης και ψωνίζω όμορφα αναμνηστικά. Πηγαίνουμε να δούμε το μωρό του Kinley, τι γλύκα, αγκαλίτσες, έχω λιώσει!  Αργά το απόγευμα, έρχονται να με πάρουν απο το ξενοδοχείο μου, είναι ντυμένοι με πιο επίσημα ρούχα και χαμογελούν διαρκώς. Πηγαίνουμε αρκετά έξω απο την πόλη, σε ένα εντυπωσιακό αγρόκτημα, δίπλα στο ποτάμι. Μία πολύ όμορφη αίθουσα, στολισμένη αποκλειστικά για τους τρεις μας, ένα πραγματικά υπέροχο δείπνο, με κουβέντα για ώρες. Μοιραζόμαστε τα τελυταία τσιγάρα μας σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό, έχει αρχίσει το ψιλόβροχο, το διπλανό ποτάμι μουρμουρίζει, μας περιβάλλει η νύχτα και οι ήχοι της…

Ένα υπέροχο σκηνικό για να αποχαιρετίσω αυτή την μοναδική χώρα…

Recent stories