Cherry blossoms and samurai…

We travel back in time in feudal Japan, the age of warrior…

Fearless in battle, loyal servants to their lords, the samurai were members of a powerful military cast. Samurai when losing their master – their daimyo – were becoming rōnin, drifters devoid of purpose, carrying a great shame. Hundreds of years ago, there was a group of them, and their legend, known as Chushingura (tale of the loyal retainers) is one of the most famous samurai tales in Japan. We follow the story, also known as the Ako Vendetta:

“In March 1701, Asano Naganori, lord of Ako, attacked lord Kira Yoshinaka inside the Edo castle. Kira´s arrogant and provoking behaviour offended Asano, who lost his patience and drew his sword, wounding Kira on the face.  Any form of violence inside the castle was forbidden, consequently, Asano was sentenced to commit seppuku (ritualistic suicide), while Kira was not punished at all, despite the rule of punishing both parties in similar incidents. In addition, the whole Asano family lost all power and lands, and his loyal retainers became rōnin, who vowed to avenge their lord’s unjust death. For one and a half year, they were preparing to fulfill their oath, under difficult circumstances. Finally, on December 14th, 1702, the remaining 47 rōnin, under the leadership of Oishi Kuranosuke, succeeded to avenge their master by killing lord Kira in his mansion. Afterwards, they paid their respects to their master’s grave, and turned themselves in to the authorities. The Shōgun, admiring their courage and dedication, allowed them to perform seppuku in order to preserve their honour.”

Their story is the ultimate expression of the samurai code of honour, Bushidô, — a strict moral code of respect, loyalty and justice.

Ι love the movie “47 rōnin”. It’s no masterpiece, it´s just a visually gorgeous, pure spectacle, bringing a dark, almost goth aspect to the story. One of my favorite actors, the great Hiroyuki Sanada is starring as Ôishi, the brave leader of the rōnin. Even though the creators altered the original story, hence the Keanu Reeves’ part and other magical creatures addition, 🙂  it still inspired me enough to visit this magnificent place, where the samurai rest…

For those wishing to immerse in this different ancient culture, to have a more accurate glimpse of the past, the 1941 movie “The 47 rōnin” by Kenji Mizoguchi, is an absolute must. (I am a movie buff, you have been warned). 🙂 The movie´s duration is four hours, only for the brave ones!

The Sengaku-ji, a Soto Zen Buddhist temple, is off the beaten path. As it´s not one of the usual recommendations in Tokyo travel guides, it takes an effort and some wandering in the city, but ultimately you get to enjoy it all by yourself.

As I was approaching it, the anticipation grew bigger. I hurried through the imposing entrance and stood there, completely alone at first, at this formidable but at the same time serene place. Yellow lanterns and colourful cherry and plum trees surround the cemetery. According to the legend, Asano´s blood, stained one of these plum trees, while performing seppuku.

I took the stairs leading higher and found myself under a glorious canopy of white and pink blossoms, so delicate and fragile. With my thoughts travelling in the past, I reached the resting place of the warriors and their master. The fragrant smell of the burning incense sticks was filling the atmosphere. Fresh flowers on every grave, fallen petals forming a colourful carpet, the softly swaying leaves whispering a melody to my ears… So much beauty!

I stood there, in perfect tranquility and awe, feeling so close to these men who made history, right here! I was lucky enough to experience this during the springtime bloom (hanami), the tree blossoms (sakura) swirling like snowflakes with the ebb and flow of the wind, that made the experience even more magical. Gorgeous spectacle, but fleeting, as it only lasts two weeks. That is why both samurai and sakura represent beauty and the fading nature of life at the same time. A fallen cherry blossom or petal, symbolizes the briefness and fragility of their lives.

I strolled around for a while, enjoying the smells and the peacefulness, giving myself time to absorb the feelings…

The colours on the sky were starting to form a magnificent painting as the sun was setting for the day… it took me some time to return to reality…

An unforgettable experience.

Ανθισμένες κερασιές και σαμουράι …

Ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, στη φεουδαρχική Ιαπωνία, την εποχή του πολεμιστή…

Ατρόμητοι στη μάχη, πιστοί υπηρέτες των κυρίων τους, οι samurai ήταν μέλη μιας ισχυρής στρατιωτικής κάστας. Οι samurai  που έχαναν τον άρχοντά  τους, γίνονταν rōnin, ντροπιασμένοι περιπλανούμενοι χωρίς σκοπό. Πριν από εκατοντάδες χρόνια υπήρξε μια ομάδα από αυτούς, και ο θρύλος τους, γνωστός ως Chushingura (ιστορία των πιστών ακολούθων), έγινε μία από τις πιο διάσημες ιστορίες σαμουράι στην Ιαπωνία, που ονομάστηκε  “βεντέτα του Ako” :

“Τον Μάρτιο του 1701, ο Asano Naganori, άρχοντας του Ako, επιτέθηκε στον άρχοντα Kira Yoshinaka μέσα στο κάστρο Edo. Η αλαζονική και προκλητική συμπεριφορά του Kira προσέβαλε τον Asano, ο οποίος έχασε την υπομονή του και τράβηξε το σπαθί του, τραυματίζοντας τον Kira στο πρόσωπο. Καθώς οποιαδήποτε μορφή βίας μέσα στο κάστρο απαγορευόταν, ο Asano καταδικάστηκε σε θάνατο με  seppuku (τελετουργική αυτοχειρία), ενώ ο  Kira δεν τιμωρήθηκε καθόλου, παρά  τον κανόνα  να τιμωρούνται και οι δύο πλευρές, σε παρόμοια περιστατικά. Επιπλέον, η οικογένεια Asano έχασε όλη την εξουσία και τις εκτάσεις της, και οι πιστοί του ακόλουθοι, οι οποίοι υποσχέθηκαν να εκδικηθούν τον άδικο θάνατο του άρχοντά τους, έγιναν rōnin. Για ενάμιση χρόνο προετοιμάζονταν να εκπληρώσουν τον όρκο τους, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τέλος, στις 14 Δεκεμβρίου του 1702, οι 47 rōnin που είχαν απομείνει, υπό την ηγεσία του Oishi Kuranosuke, κατάφεραν να εκδικηθούν για τον κύριό τους, σκοτώνοντας τον Kira στο αρχοντικό του. Αφού προσευχήθηκαν πάνω από τον τάφο του άρχοντά τους, παραδόθηκαν στις αρχές. Οι Shōgun, θαυμάζοντας το θάρρος και την αφοσίωσή τους, τους επέτρεψαν να εκτελέσουν seppuku για να διατηρήσουν την τιμή τους”.

Η ιστορία τους είναι η απόλυτη έκφραση του κώδικα τιμής των σαμουράι, Bushidô, – ενός αυστηρού ηθικού κώδικα σεβασμού, αφοσίωσης και δικαιοσύνης.

Αγαπώ την ταινία “47 rōnin”. Δεν είναι  αριστούργημα, είναι όμως ένα οπτικά πανέμορφο θέαμα, που δίνει μια σκοτεινή, goth όψη στην ιστορία. Και κυρίως, ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο εξαιρετικός Hiroyuki Sanada ενσαρκώνει τον  Ôishi, τον  γενναίο  ηγέτη των rōnin. Αν και οι δημιουργοί άλλαξαν την αρχική ιστορία – εξ ου και η προσθήκη του Keanu Reeves, και άλλων φανταστικών πλασμάτων, 🙂 με  ενέπνευσε αρκετά ώστε  να επισκεφτώ αυτόν τον μαγευτικό τόπο, όπου οι σαμουράι αναπαύονται …

Για όσους επιθυμούν να ταξιδέψουν ακόμα περισσότερο  σε αυτόν τον αρχαίο, τόσο διαφορετικό πολιτισμό, και να έχουν μια πιο ακριβή εικόνα του παρελθόντος, η ταινία του 1941 “The 47 rōnin”, του Kenji Mizoguchi προτείνεται ανεπιφύλακτα. (είμαι αθεράπευτη κινηματογραφόφιλος, σας έχω προειδοποιήσει). 🙂 H ταινία είναι για πραγματικά τολμηρούς, η διάρκειά της είναι τέσσερις ώρες!

Το Sengaku-ji είναι ένας βουδιστικός ναός Soto Zen, όχι μία από τις συνηθισμένες συστάσεις στους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Τόκυο. Χρειάζεται ψάξιμο και λίγη περιπλάνηση στην πόλη, αλλά ανταμείβει τον επισκέπτη του με μία γαλήνια ατμόσφαιρα.

Όσο  πλησίαζα, η πρoσμονή μεγάλωνε. Πέρασα βιαστικά  την επιβλητική είσοδο και στάθηκα  εκεί, απόλυτα μόνη  στην αρχή, σε αυτό το γεμάτο δύναμη και  ταυτόχρονα γαλήνη μέρος. Κίτρινα φανάρια, πολύχρωμες κερασιές  και δαμασκηνιές περιβάλλουν το νεκροταφείο. Σύμφωνα με το μύθο, το αίμα του Asano έπεσε σε μία από αυτές τις δαμασκηνιές, ενώ εκτελούσε το seppuku.

Άρχισα να ανεβαίνω αργά τα σκαλιά που οδηγούσαν ψηλότερα και βρέθηκα κάτω από έναν υπέροχο θόλο λευκών και ροζ λουλουδιών που έμοιαζαν τόσο εύθραυστα και ντελικάτα. Με τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν στο παρελθόν, έφτασα στο χώρο ανάπαυσης των πολεμιστών και του άρχοντά τους. Η μεθυστική μυρωδιά των αρωματικών στικς γέμιζε την ατμόσφαιρα. Φρέσκα λουλούδια σε κάθε τάφο, τα πεσμένα πέταλα να σχηματίζουν ένα πολύχρωμο χαλί τριγύρω, και ο μόνος ήχος, το απαλό  θρόισμα των φύλλων… Τόση ομορφιά!

Στάθηκα εκεί, σε απόλυτη ηρεμία και δέος, νιώθοντας τόσο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που έγραψαν ιστορία, εδώ! Είχα την τύχη να ζήσω αυτή την μοναδική εμπειρία κατά τη διάρκεια της ανοιξιάτικης ανθοφορίας (hanami), με τα άνθη (sakura) να στροβιλίζονται σα νιφάδες χιονιού στην ανάλαφρη κίνηση του αέρα, κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο μαγική. Πανέμορφο θέαμα, αλλά φευγαλέο, καθώς διαρκεί μόνο δύο εβδομάδες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο οι samurai όσο και τα sakura προσωποποιούν την ομορφιά και τη εφήμερη φύση της ζωής ταυτόχρονα. Ένα πεσμένο άνθος  ή πέταλο, συμβολίζει το σύντομο και εύθραυστο της ζωής τους.

Έμεινα εκεί αρκετά, βαδίζοντας κι  απολαμβάνοντας τις μυρωδιές και την απόλυτη γαλήνη, δίνοντας  χρόνο στον εαυτό μου να απορροφήσει τα συναισθήματα …

Τα χρώματα στον ουρανό σχημάτιζαν ήδη  μια υπέροχη ζωγραφιά καθώς ο ήλιος έφευγε για την ημέρα… μου πήρε ώρα να επιστρέψω στην πραγματικότητα …

Μία αξέχαστη εμπειρία.