The moon over the ruined castle. A story about a song

Music is the speech of angels…

Kōjō no Tsuki (荒城の月) – The Moon over the Ruined Castle

Flowery feast in spring high up in the castle

Cups of sake were passed around

Lit by the moonlight through the old pine branches

Where is that old moonlight now?

Encampment in autumn was white covered with frost

A number of geese honked as they flew across the sky

The moonlight shined on the swords thrusted upright into the ground

Where is that old moonlight now?

Now at midnight the moon is right above

For whom does it shine like in the past?

Nothing remains on the rampart but some ivy

Nothing to hear but the rustle of pine branches in the storm

Up in the sky the moon and the stars remain unchanged

But in the earthly life, rises and fa lls come and go

Does the moon hang there to reflect those changes?

Ah! the midnight moon over the ruined castle

Music is the speech of angels…

One day, during my stay in Osaka, I stopped a taxi. The driver was a smiling, kind man, who unfortunately did not speak English at all. I greeted him with my most masterful Ohayōgozaimasu!, and he was thrilled, thinking that I speak his language. A few more Japanese words and he seemed to genuinely enjoy it. We were both smiling, while he was driving and he kept encouraging me to showcase my knowledge in Japanese words. Konnichiwaaaa, arigato gozaimashu and every time, his excitement was obvious, and kept asking for more. Eventually my knowledge reached an end… and when I explained, he made a melancholic face.

Suddenly, an idea came to my mind!

– ‘Music’ I say, but he does not understand…

– ‘Song’ I insist, but he wrinkles his forehead…

But when I start cheering ‘la-la-la’, his face lights up and excitedly shouts ‘hai-hai’ while moving his hands enthusiastically. Doing my best to achieve the best pronunciation I can, 🙂  I start singing the first verse, simply hoping he knows the song…

Haru koro no hana no en…

And what a joy, when – instead of mumbling words in his language- he begins singing the second verse!

Meguru sakazuki kagesashite…

This is how our duet starts, he is driving with a wide smile on his face, while we sing together the rest of the song, and I cannot believe my luck… he knows the song! I’m thinking, and I loose myself in the feeling…

Chiyo no matsu ga e wakeideshi
Mukashi no hikari Ima izuko
Mukashi no hikari Ima izuko

The joy we both felt was indescribable, finally we arrived at my destination and we bid our farewells, both smiling.

I have adopted the phrase ‘music bonding people’ in my life, but I did not expect to experience something so intense. Afterwards, I became extremely  interested in finding details about the song, therefore I began researching. I knew the song from my adolescence, and from my beloved band Scorpions. One of the first vinyls I bought was ‘Tokyo Tapes’, a live album from the band’s tour of Japan in 1978. A record I practically worship, and of course know all songs by heart.

Back then, I could not resist the urge to learn the lyrics, and join the effort of my beloved Klaus Meine, to sing in Japanese for his audience, who went over-excited, and accompanied him.

What I did not know, is that this is a legendary traditional song, from the ones ever made in Japan. Composed in 1901, by Rentarō Taki, inspired by the beauty of Aoba and Aizuwakamatsu castles on the outskirts of Fukushima.

The poetic lyrics, written by Bansui Doi, are describing the elegance of the landscape, emphasizing on the glow of the moon over a ruined castle, while at the same time recalling its past grandeur….

Music expresses that which cannot be said and on which it is impossible to be silent.

—Victor Hugo

Let music connect us, something wonderful will happen!

–Armin Van Buuren

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Οσάκα, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω ταξί. Ο οδηγός μου ήταν ένας χαμογελαστός, ευγενικός άνθρωπος, που δυστυχώς δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά. Μπαίνοντας στο ταξί, τον καλημέρισα με  το πιο αριστοτεχνικό μου Ohayōgozaimasu!  κι εκείνος ενθουσιάστηκε, νομίζοντας πως μιλώ την γλώσσα του. Τον χαιρέτησα με λίγα ακόμα ιαπωνικά λόγια και φάνηκε να το απολαμβάνει πραγματικά. Και οι δύο χαμογελούσαμε, ενώ οδηγούσε και με ενθάρρυνε να του λέω λέξεις που είχα μάθει, όσα περισσότερες μπορούσα. Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, άρχισα τα Konnichiwaaaa,  arigato gozaimashu και κάθε φορά, ο ενθουσιασμός του ήταν μεγάλος  και γελώντας δυνατά, ζητούσε περισσότερα. Κάποια στιγμή όμως, έφτασα στο τέλος της γνώσης μου 🙂 … και όταν του εξήγησα, το πρόσωπό του ζωγραφίστηκε από μια χαριτωμένη προσπάθεια να μου δείξει την λύπη του.

Ξαφνικά, μια ιδέα ήρθε στο μυαλό μου!

– «Music» λέω, αλλά δεν καταλαβαίνει…

– «Song» επιμένω, αλλά ζαρώνει το μέτωπό του …

Όταν όμως αρχίζω να σιγοτραγουδώ «la–la–la», το πρόσωπό του φωτίζεται, και φωνάζει  με ενθουσιασμό  «hai–hai». Βάζοντας τα δυνατά μου, ώστε να πετύχω την καλύτερη προφορά που μπορώ,  🙂  αρχίζω να τραγουδώ τον πρώτο στίχο, ελπίζοντας να γνωρίζει τουλάχιστον το τραγούδι…

Haru koro no hana no en…

Και τι χαρά, όταν – αντί να μουρμουρίσει λόγια στη γλώσσα του – αρχίζει να τραγουδά το δεύτερο στίχο!

Meguru sakazuki kagesashite…

Έτσι ξεκινά το ντουέτο μας, εκείνος οδηγεί με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του, ενώ τραγουδάμε μαζί το υπόλοιπο τραγούδι, εγώ δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου… το ξέρει! σκέφτομαι και αφήνομαι στη μαγεία της στιγμής…

Chiyo no matsu ga e wakeideshi

Mukashi no hikari Ima izuko

Mukashi no hikari Ima izuko

Η χαρά που νιώσαμε και οι δύο ήταν απερίγραπτη, τελικά φτάσαμε στον προορισμό μου και αποχαιρετηθήκαμε, όλο χαμόγελα και οι δύο!

Έχω υιοθετήσει τη φράση «η μουσική συνδέει τους ανθρώπους» στη ζωή μου, αλλά δεν περίμενα να ζήσω κάτι τόσο έντονο, που το αποδεικνύει περίτρανα. Μου προξένησε μεγάλο ενδιαφέρον κι ανυπομονούσα να ξεκινήσω την έρευνα. Το τραγούδι ήταν αγαπημένο από την εφηβεία μου, και το γνώρισα από το γερμανικό συγκρότημα Scorpions. Ένα από τα πρώτα βινύλια που αγόρασα ήταν το «Tokyo Tapes», ένα ζωντανό άλμπουμ από την περιοδεία της μπάντας στην Ιαπωνία το 1978. Ένας δίσκος που λατρεύω και φυσικά έχω χιλιοτραγουδήσει. Τότε, δεν μπορούσα να αντισταθώ στην παρόρμηση να μάθω τους στίχους (και, πιστέψτε με ήταν δύσκολο) και να συνοδεύσω στην προσπάθειά του, τον  αγαπημένο μου Klaus Meine, να τραγουδήσει στα Ιαπωνικά για το κοινό του, που παραληρούσε και τραγουδούσε μαζί του, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα μαγική.

Αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι το Kojo no Tsuki είναι ένα θρυλικό παραδοσιακό τραγούδι, από τα πιο διάσημα στην Ιαπωνία.  Ο Rentarō Taki, εμπνευσμένος από την ομορφιά των κάστρων Aoba και Aizuwakamatsu στα περίχωρα της Φουκουσίμα, συνέθεσε την μουσική το 1901.  Οι ποιητικοί στίχοι, γραμμένοι από τον Bansui Doi, περιγράφουν την κομψότητα του τοπίου, δίνοντας έμφαση στη λάμψη του φεγγαριού πάνω από ένα ερειπωμένο κάστρο, ενώ ταυτόχρονα αναπολούν  το παρελθόν μεγαλείο του….

Η μουσική εκφράζει αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί και για το οποίο είναι αδύνατο κανείς να σιωπά.

–Βίκτωρ Ουγκό

Αφήστε τη μουσική να μας συνδέσει, κάτι υπέροχο θα συμβεί!

– Armin Van Buuren